Επισκόπηση στην απαρχαιωμένη νοοτροπία μιας «αναπτυγμένης» Ευρώπης 

Οι διάφορες πολιτικές τις οποίες ακολουθεί κάθε κράτος σχετικά με τη νομιμότητα, την ευκολία πρόσβασης και την τιμή των αμβλώσεων, είναι για πολλούς ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Πολλές είναι οι χώρες (βλ. Μάλτα), οι οποίες στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τα υψηλά νούμερα των εκτρώσεων, καταφεύγουν είτε στην κατάργηση της δυνατότητας των αμβλώσεων, είτε στην περαιτέρω αυστηροποίηση της νομοθεσίας (βλ. Πολωνία). Κάτι τέτοιο όπως είναι αναμενόμενο προκαλεί σμήνος αντιδράσεων, αφού για πολλούς το να περιορίσει το κράτος τη δυνατότητα σε μια γυναίκα να προβεί σε έκτρωση, δεν αλλάζει την απόφασή της, αλλά τη φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην αναζήτηση παράνομου και σίγουρα πολύ πιο επικίνδυνου τρόπου για να την πραγματοποιήσει.  

​

Όσα κρύβονται πίσω απ' την ευκολία πρόσβασης 

Το να παλεύει κανείς με το νόμο, για το πώς και κυρίως για το αν μπορεί να επέμβει στο σώμα του, παραπέμπει σε μία περίοδο μάλλον Μεσαιωνική. Βέβαια, τίθενται πολλά ερώτημα επί του θέματος αφού η Πολωνία, ούσα μία εκ των χωρών που απαγορεύει δια νόμου τις εκτρώσεις, σημειώνει και τα χαμηλότερα ποσοστά σ’ αυτές. Το ερώτημα είναι σοβαρό, διαχρονικό και κυρίως αμφιλεγόμενο. Είναι η «εύκολη πρόσβαση» στις εκτρώσεις η αιτία για την έξαρσή τους; Οι απαντήσεις, οι απόψεις που θα βρει κανείς διαφέρουν. Το ίδιο και τα στατιστικά τεκμήρια. Παίρνοντας ως παράδειγμα την Ολλανδία (η οποία έχει εύκολη πρόσβαση, και παρουσιάζει ένα συγκριτικά εξαιρετικό χαμηλό ποσοστό μόλις με 15% ετήσιων αμβλώσεων), θα λέγαμε ότι η ενημέρωση δρα ως ένα προληπτικό φάρμακο που ''προλαβαίνει'' καταστάσεις. Απ' την άλλη, αν αναλογιστεί κανείς τα εξωφρενικά νούμερα της Γαλλίας, η οποία επίσης έχει εύκολη πρόσβαση στις εκτρώσεις, θα λέγαμε ότι δεν ξέρουμε κατά πόσο κάνουμε λόγο για επιτυχημένη συνταγή.  

Αναζητώντας κρατική οικονομική στήριξη 

Τα ερωτήματα που τίθενται και στο ζήτημα της οικονομικής κρατικής στήριξης είναι πολλά. Πρέπει το κράτος να καλύπτει τα έξοδα των εκτρώσεων; Και αν ναι, σε τί βαθμό; Μία γρήγορη αναζήτηση θα έδινε όχι την απάντηση, αλλά κυρίως τη νοοτροπία που υπάρχει γύρω απ’ αυτό το ζήτημα.  Τη νοοτροπία του αν το εκάστοτε κράτος επωμίζεται την ευθύνη ότι κάπου έκανε λάθος. Ότι κάπου δεν ενημέρωσε σωστά όταν έπρεπε. Μα και ακόμα και αν αναλαμβάνει όλη την ευθύνη για τα υψηλά νούμερα των εκτρώσεων, υπάρχουν από πίσω χίλιοι δύο παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν είτε άμεσα, είτε έμμεσα να επηρεάσουν την απόφαση μιας γυναίκας να προβεί στη δίοδο της άμβλωσης. 

Αυτό το οποίο που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι σχεδόν σε καμία ευρωπαΪκή χώρα δεν υπάρχει κρατική μέριμνα, ώστε μία γυναίκα να δικαιούται έκτρωση για οικονομικούς λόγους. Για την οικονομική αδυναμία της δηλαδή να συντηρήσει άλλον έναν άνθρωπο. Βέβαια, δε θα λέγαμε ότι η απουσία στα συστήματα για πρόνοια των συγκεκριμένων παραγόντων μας ξαφνιάζει ιδιαίτερα, αφού απ' την έρευνα κατέστη εμφανές ότι πολλά κράτη δε διαθέτουν καν πρόληψη για εκτρώσεις σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες που προέρχονται από βιασμό. Κάνοντας μία βαθύτερη έρευνα στο συγκεκριμένο ζήτημα, και θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για τα ποια κράτη στέκονται δίπλα στη ‘’γυναίκα’’ και στις αποφάσεις της, με λύπη μας διαπιστώσαμε ότι η κρατική οικονομική, ηθική, νομική και κυρίως πρακτική στήριξη είναι ανύπαρκτη. Με 3 (Ελλάδα, Κύπρος, Πολωνία) στις 5 χώρες οι οποίες αναλύθηκαν, να μην καλύπτουν ούτε 1 ευρώ απ’ το χρηματικό κόστος το εκτρώσεων, θα λέγαμε ότι κάτι πάει πραγματικά πολύ λάθος. Σε λίγο καλύτερη μοίρα φαίνεται να είναι η Γαλλία, η οποία καλύπτει τα περίπου 2/3 του κόστους, ενώ η Ολλανδία, η οποία ούσα η ‘’επιτυχημένη συνταγή’’ που αποκωδικοποιούμε, φαίνεται να καλύπτει το 100% αυτού. Τα ερωτήματα που γεννιούνται μέσα από αυτή τη διαπίστωση, είναι πολλά και οι προβληματισμοί ακόμα περισσότεροι. Μήπως βέβαια κάπως έτσι ξεκινάει κάτι πολύ μεγάλο; Μήπως ξεκινάει μία πραγματική επισκόπηση στις παρωχημένες ιδεολογίες της αναπτυγμένης Ευρώπης;